Bir dosta veda ve depremi anma

9 yıl evvel bugün bu saatlerde Adapazarındaki kardeşimin akibetini öğrenmek için kan ter içinde ağlayarak Hendekten Adapazarına doğru ağlayarak gidiyordum.
Yolun son 15 kilometresini adeta yürüyüş hızıyla katedebildik.hava korkunç sıcak,yollar ana-baba günü biz aç ve susuzduk,evimizden yola çıktığımız halde endişe ve panikten ne birşeyler yemeği ne de yanımıza su almayı akıl edebilmiştik.
Neyse ki ulaştığımızda bizimkileri SAĞ ve SAĞLAM bulmuştuk ama Adapazarı viran olmuştu...Sonra öğrendik ki bölge gayet geniş ve korkunç biçimde etkilenmiş dolayısıyla da tüm ülke yasa boğulmuştu.
9 yıldır bu konuda çok konuştum ama hiç yazmadım.Belli ki bu anıları gömmeye çalıştım.
BU GÜN NİYE YAZIYORUM
Çünkü:O günü ve sonrasındaki travmaları beraber atlattığımız Diş Hekim,Düş Hekimi,benim sevgili kardeşim,eşimin tatlı tatlı didiştiği kendisine hay Mahmudum hay seslenişiyle hitap eden sevgili dostu-kardeşi,kızlarımın Ergun abisi artık yok



İşte devamı, hikayesi
O gün akşama kadar yakınlarımızdan haber almaya uğraştık ve herkes çok şükür sağdı.
Akşam üstü annesi Sevim teyzem ve kızıyla Ergun geldi.Bahçe kapımızın önünde araba indiler sarılarak uzun uzun içimize akan gözyaşlarımızla ağlaştık.ortada ne gözyaşı ve ne de kelimeler görünmüyor,duyulmuyordu ama biz konuşuyorduk.

Öyle bir atmosferdi ki deprem sonrası;
herkes kendi derdine düşmüş ,evladının ,kardeşinin akrabasının...kimsenin kimseye ayıracak bir anlık düşünce kırıntısı yok!
Babamın memleketi olmasına rağmen son 7 yıdır ikamet ettiğimiz bu şehirde o an biz gibi Ergun ve ailesi de kendimiz yalnız ve yabancı hissediyorduk.

Biz , onu staj yapmak için seçtiği Midyat ta (Mardin) tanımıştık. Mezuniyeti sonrası yerleştiği Adapazarı ve Hendek'e biz ondan daha sonra yerleşmiştik, eski dostluğa kaldığımz yerden devam ediyorduk.
Depremin acılarını beraber atlatırken tekrar evlenişinin sevincini de paylaştıktan birkaç gün sonra 12 Kasım Düzce Bolu depremiyle tekrar sallandık ve evleri kesinlikle terkedip çadır ve barakalarda yaşamaya karar verdik, sonrasında biz bölgeyi terkettik.
Dostluğumuz ve acı tatlı paylaşımlarımız telefonlar ve karşılıklı geliş gidişlerle devam ederken Geçen hafta
onun beklenmedik vefatını öğrendik.Her ölüm erkendir,ama sizden genç olanların ölümü daha da beklenmedik geliyor ve daha çok yaralıyor insanı.

a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzFJ0b_HekizU9ZDMPrU1xW3ZabKblWTTJnBPC9fqscTaM-QUHwa_VaRe1omvvfWAvdMDG1EJJa3co5D41JqUs0ckSArQGnUrO3reyT0y1XcRdGJ07qr7w9Kdg55rf0hHhMRpYuq2oXV0/s1600-h/gull_effect_dgl_iii.jpg"> Amatör bir fotoğraf sanatçısı olan Sevgili kardeşimiz ERGUN TERZİOĞLU nun fotoğraf arşivinden kendi çektiği bu fotoğrafla anıyoruz onu.
Gittiğin yerde de dostlarını güldürmeye devam et Ergun,kabrin nur mekanın cennet olsun