KARI SEVER MİSİNİZ?

Bu gün altınkızlar grubuma ileti yazmaya başladım;
"Biz öğretmen okulu 1.sınıftayken son sınıftan fırlama bir abla çok ciddi bir hocamıza sormuş;
-hocam karı severmisiniz?
-evet severim.
-peki nasıl karı seversiniz ?
donlu mu donsuz mu?
Adam kıpkırmızı ,sınıf kıpkırmızı(gülmemek için kendini sıkmaktan)
Bir okul efsanesi olarak dilimizde dolaşıp durdu günlerce
ya siz nasıl seversiniz karı?
Ben cam arkasından severim."
dedim ve o anda aklıma geldi ekledim
devamı blogda olacak.Şu saniye itibarıyla bunu blog yazısı yapmaya karar verdim:))
Ben yorum yazarken daha bir samimi oluyorum da yazı yazarken sanki kompozisyon ödevi yazıyormuşum gibi kendimi kasıyorum.
Çocukluğum ,memleketim Geredede karlar içinde mücadeleyle geçti.
İlkokula başladığımda yaşım 5,5 boyum da 5 karış .
1400 takımlı memleketimde kasımda kar bir yağar mayısta ancak erir.

Güneşi bolca göremeyen dar sokak aralarında ve bahçelerin avluların kuytu yerlerinde bıraksak temmuza kadar kalır.

İyice basılmış ,toz,toprakla kaynaşmış rengini çoktan griye siyaha döndürmüş garip bir kalıntı halindeki bu son karlı buzlu tuhaf karışımdan kurtulmak için kazma kürek yardımıyla yerinden alıp güneş gören yerlere atar kurtulurduk.

Evet 5 karış boyumla okula giderken abartısız sadece önümü ve gökyüzünü gördüğüm bir kar yolundan geçerek okula giderdim.İlçemizde zaten tek tük olan özel araçlar kış başında garaja girer yaza kadar çıkmazdı.

İlçe küçük,o yıllarda şehir içi ulaşım yaya olarak yapılır.Yük ,eşya vb.ise at arabaları ile yapılırdı.Kışın at arabalarının yerini atların bağlandığı büyük bir kızak alır ve sadece ana caddelerde kullanılırdı.
Dar sokaklar evlerin kapısından başlayarak kar sağa sola kürekle atılarak kürünür(kar atma işleminin adı) arada kırk santimlik bir yol oluşturularak sokağa bağlanırdı
Aynı işlem sokak boyunca büyükler tarafından yapılır yol açılırdı.Üstüne kar yağdıkça yolcağızın kenarları yükselmeye çatılarda buzlardan kılıçlar sarkmaya devam eder bu durum hava zaman zaman yumuşayınca erimeye yüz tutan karların gece ayazı ile buzlanmasıyla adeta buzdan bir yola dönerdi.
Dönmesiyle de düşmelere yol açar ve tehlikeli olurdu.

Engellemek için kapı önlerine,kar patikalarına sobalarda bol miktarda üretilen odun külü dökülür kayması önlenirdi.
Bazı günlerde yaramaz çocukların yolun uygun yerlerine karı kazıp içine su doldurup sonra üstünü ince odun parçalarıyla ızgaralayıp üstüne kar kamuflajı yaparak hazırladığı çukurlar farketmeden basanı ayak bileğine kadar buz gibi suya batırır,evine gidene kadar bunu yapan haylazların sülalesini rahmetle(!) andırırdı.

Yaaa efendim şimdi ben karı neden cam arkasından severim anladınız mı?

(Bütün görseller netten alıntıdır)

Öğretmen olduktan sonra yine ilçemin bir köyünde çalıştığımdan kar çilem devam etti.
Şehirlerarası otobüslere binerek 15 kilometre sonra köy yolu başında inme,5kilometrelik yolu yokuş yukarı çıkmak,ellrimde o hafta yiyeceğim sebze ,meyveler,okuyacağım kitaplarla dolu iki poşet ile tek başına yol yürümek....
Deri ayakkabılar bu kadar karla sevişmeye dayanamadığı için lastik çizmeler,içinde iki çift el örgüsü yün çoraba rağmen buz kesen ayak parmakları da cabası.
Bu yüzden sıcacık evde tv de izlerken hâlâ parmaklarımın uçları,burnum sızlamaya başlar.
Benim haftada iki kez çektiğim bu çileyi okulumuza 3 köyün 7 mahallesinden her gün gelen 100 metre ile 2 kilometre uzaklıktaki evlerinden okula sevinçle koşturan çocuklarım yaşar ama hiç yüksünmezlerdi.
Son günlerde tv kanallarında kapanan köy yolları,Bolu ve çevresindeki kar tutuklusu araçlar ve yolcuları görünce beni ve öğrencilerimi hatırlayıverin lütfen.
Ben tüm bunlara rağmen o yaşa ve o günlere dönebilirsin deseler koşa koşa gitmeye razıyım:)